توصیه رهبر انقلاب به دولت در سال ۸۴ با ذکر روایتی تاریخی؛

اگر بد عمل کنید مؤاخذه‏تان 2 برابر است

رهبر معظم انقلاب که به رسم همه ساله در هفته دولت با رئیس جمهور و هیئت دولت دیدار دارند، در ماه نخست عمر دولت دکتر احمدی نژاد یعنی ۸ شهریور ۸۴ هم با دولت نهم ملاقات داشتند.

ایشان در این دیدار نکات مهمی را مطرح کردند که یکی از آن ها پیرامون شیوه رفتار و عملکرد دولتمردان و تاثیر مستقیم آن در شیوه زندگی مردم بود. بازخوانی این توصیه در شرایط کنونی که رئیس جمهور خود را در برابر انتقاداتی قرار داده، خالی از لطف نیست.

رهبر معظم انقلاب در این دیدار یک روایت تاریخی را درباره شیوه عملکرد دولتمردان و تاثیر آن در جامعه بیان و عنوان کردند: در یکى از تاریخ‏ها خواندم زمانى که ولیدبن‏عبدالملک خلیفه شده بود، چون خیلى اهل جمع‏کردن ثروت و جواهرات و اشیاء قیمتى بود، مردم کوچه و بازار وقتى به همدیگر مى‏رسیدند، مکالماتشان از این قبیل بود: آقا! فلان لباس را آوردند، شما خریدید؟ آقا! فلان نگین را فلان کس آورده، شما خریدید؟ یعنى مردم همه‏اش راجع به خرید و فروش وسایل و اشیاء زینتى و امثال اینها حرف مى‏زدند. بعد از ولید، سلیمان‏بن‏عبدالملک خلیفه شد. او اهل ساختمان‏سازى بود و به کاخ‏سازى و ساختمان‏سازى خیلى عشق مى‏ورزید. این مورخ مى‏گوید مردم حتّى وقتى براى نماز به مسجد مى‏آمدند، یکى مى‏گفت: آقا! شما کار ساختمانىِ منزلتان را تمام کردید؟ دیگرى مى‏گفت: آقا! شما فلان خانه یا زمین را خریدید؟ دیگرى مى‏گفت: آقا! شما آن دو اتاق را اضافه کردید؟ حرفهایشان همه از این قبیل بود. بعد از این دو نفر، عمربن‏عبدالعزیز آمد. او اهل عبادت بود. مورخ مى‏گوید مردمِ کوچه و بازار وقتى به هم مى‏رسیدند، یکى مى‏گفت: آقا! راستى شما دیروز دعاى ماه رجب را خواندید؟ دیگرى مى‏گفت: آن دو رکعت نماز را خواندید؟ بنابراین رفتار ماها یک تأثیر قهرى در رفتار مردم دارد. ساده‏زیستى بسیار چیز خوبى است.

رهبر انقلاب در ادامه خطاب به حاضران تاکید کردند: 

برادران عزیز و خواهران عزیز! بارتان سنگین و کارتان دشوار است. اگر خوب عمل کنید، اجرتان دو برابر است؛ اما اگر خداى نکرده بد عمل کنید، مؤاخذه‏تان هم دو برابر است. براى این‏که بتوانید این راه را سالم طى کنید و ۱۴۵۰ روزى را که در پیش دارید، بخوبى سپرى کنید، باید خود را به خدا وصل کنید.

ایشان همچنین با تاکید بر اینکه استقامت کردن اساس کار است، تصریح کردند: یک وزنه‏ى سنگین را آدم ضعیفى مثل بنده هم ممکن است بردارد و یک لحظه سرِ دست بلند کند؛ لیکن نمى‏تواند نگه دارد؛ آن را مى‏اندازد. قوى و کننده‏ى کار، کسى است که بتواند این وزنه‏ى سنگین را ظرف مدت لازم سرِ دستش نگه دارد. خیلى از ماها نیت‏هایمان خوب است و با نیتِ خوب وارد مى‏شویم؛ اما نمى‏توانیم این نیت را نگه داریم؛ این نیت در اثناى راه به موانعى برخورد مى‏کند؛ سایش پیدا مى‏کند؛ کمرنگ و ضعیف مى‏شود و احیاناً یک جاذبه‏ى قوىِ معارضى دل را - که جایگاه نیت، دل است - به سوى خودش جذب مى‏کند؛ یک وقت نگاه مى‏کنید، مى‏بینید اصلاً نیت رفت؛ نیت یک چیز دیگر شده؛ آن وقت راه انسان عوض مى‏شود.

اگر مى‏بینید بعضى‏ها «ربّنا اللَّه» را گفتند، اما امروز به جاى کعبه رو به بتکده دارند؛ شعارِ خوب را دادند، اما امروز ۱۸۰ درجه در جهت عکس آن شعار حرکت مى‏کنند، عاملش این است؛ نتوانستند نگه دارند. چرا نتوانستند؟ چون در اثناى راه، جاذبه‏ها پیدا مى‏شود.