آمریکا دنبال چه بود و درنهایت چه چیز تصویب شد؟

چرا سر آمریکا از قطعنامه دیشب شورای حکام بی کلاه ماند؟

شورای حکام آژانس شب گذشته بدون اجماع قطعنامه ای را علیه ایران صادر کرد.بنا بر گزارش خبرگزاری ها از وین، کوبا و اکوادور به این قطعنامه رای مخالف دادند، رای اندونزی نیز ممتنع بود و ۳۲ عضو دیگر شورای حکام با آن موافقت کردند.

بر اساس این گزارش، شورای حکام از ایران خواست تا برای بازرسان آژانس امکان دسترسی به تاسیسات هسته‌ای خود را فراهم کرده و با آژانس همکاری به عمل آورد.

همچنین، آژانس خواستار پاسخگویی ایران به نگرانی‌ها درباره آن‌چه که از آن به عنوان گسترش تسلیحات هسته‌ای یاد کرد، شده است.

علی اصغر سلطانیه، نماینده دائم ایران در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بلافاصله پس از تصویب این قطعنامه سیاسی اظهار داشت که این قطعنامه باعث افزایش عزم ایران در پیگیری حقوق هسته‌ای خود خواهد شد و جمهوری اسلامی ایران حتی برای یک ثانیه برنامه هسته‌ای خود را متوقف نخواهد کرد.

اما آمریکا دنبال چه بود و در نهایت با این قطعنامه چه چیز نصیبش شد؟

امریکایی ها ماهها است که به دنبال ترکیبی از ۳ پرونده هسته ای، حقوق بشر و تروریسم هلیه ایران هستند تا از این طرق و فشار چند جانبه فشار را علیه ایران تشدید کنند.

مهم ترین علت اتخاذ این راهبرد از جانب غربی ها این است که پس از آغاز انقلاب های اسلامی در منطقه به شدت نسبت به افزایش قدرت ایران در محیط داخلی، منطقه ای و همچنین در موضوع هسته ای نگران شده اند و بنابراین درصدد آن هستند که به نوعی ایران را در وضعیت فعلی متوقف کرده و جلوی تبدیل شدن آن به برنده نهایی و الگویی برای انقلاب های منطقه را بگیرند.

در ماجرای اخیر اتهام تروریسم به ایران، با تدبیرهوشمندانه رهبر انقلاب در افشای 100 سند غیرقابل خدشه درباره فعالیت های تروریستی  آمریکائی ها، مکرشان به خودشان بازگشت.این درحالی بود که اتهام تروریستی به ایران حتی توسط نهادهای نظامی وامنیتی آمریکا نیز به سخره گرفته شد. نمونه آن نیز اختلاف جدی سیا با اف بی ای درباره این پرونده بود. تا انجا که تعدادی از کارشناسان سیا رسما ادعای های این پرونده عیله ایران را مضحک نامیدند.

اما موضوع این روزها بیشتر درباره سیاست های هسته ای ایران است که آمریکائها با تلاش برای انتشار یک گزارش ضد ایرانی توسط امانو خوابها و خیال ها داشتند که این نیز با انتشار قطعنامه محقق نشد.

اما در این رابطه چند نکته حائز اهمیت است:
امریکایی ها پس از وادار کردن آمانو به انتشار اطلاعات ساختگی علیه برنامه هسته ای ایران در گزارش ماه نوامبر، انتظار داشتند که بتوانند این گزارش را پایه ای برای تصویب سریع یک قطعنامه جدی در شورای حکام، ارجاع موضوع به شورای امنیت و تصویب تحریم های جدید در شورای امنیت قرار دهند اما اتفاقی که عملا رخ داد این است که شورای حکام فقط یک قطعنامه بی دندان صادر کرد که هیچ کدام از خواسته های کلیدی امریکا در آن وجود ندارد.

درخواست های اصلی امریکا که در اثر فعالیت دیپلماتیک فشرده ایران از متن قطعنامه حذف شده موارد زیر است:
• امریکا در پی آن بود که این قطعنامه پرونده ایران را به شورای امنیت ارجاع دهد ولی قطعنامه مطلقا چنین کاری نمی کند
• امریکا به دنبال آن بود که این قطعنامه اقدام مدیر کل در گزارش نوامبر را تایید کند ولی نه فقط این اتفاق رخ نداده بلکه بخش تقدیر از مدیرکل که معمولا در تمام قطعنامه ها ذکر می شود از این قطعنامه حذف شده است.
• امریکا به دنبال آن بود که این قطعنامه نظامی بودن فعالیت های ایران را تایید کند ولی چنین چیزی در قطعنامه وجود ندارد.
• امریکا می خواست در این قطعنامه مهلتی برای پاسخگویی ایران به آژانس مقرر شود که چنین مهلتی هم تعیین نشده و فقط از مدیر کل خواسته شده در ماه مارس مجددا در این باره گزارش بدهد که اقدامی معمول است.

 نکته دیگر این است که با وجود همه تعدیل هایی که امریکا انجام داد باز هم قطعنامه با اجماع تصویب نشد و به رای گیری گذاشته شد. این نشان دهنده آن است که امریکا در منزوی کردن ایران وایجاد اجماع بین المللی علیه آن به طور کامل شکست خورده است.

و در انتها اینکه بیانیه های کشورهای عدم تعهد که دارای اعضایی در شورای حکام نیز می باشند با اجماع ۱۲۰ کشور تهیه و قرائت شد. این جنبش در بیانیه خود در شورای حکام که متن آن منتشر شده است انتقادهای بسیار جدی به آمانو وارد کرده است. در واقع به یک معنا می توان گفت عدم تعهد نماینده اکثریت جامعه جهانی است که نسبت به زورگویی یک اقلیت حاکم در حال اعتراض جدی است. ایران اکنون موفق شده پرونده خود را به پرونده ای متعلق به کل کشور های عدم تعهد تبدیل کند.